Πικάσο ο απατεώνας

Εδώ το τσέιν μέιλ που φέρνει πάλι βόλτες το ίντερνετ τώρα τελευταία:
--------------------------------------------------------------------------------------

Ένας μεγάλος ζωγράφος, ευφυής και δύσκολος άνθρωπος, που επηρέασε με την δουλειά του την τέχνη της Ζωγραφικής όσο λίγοι.

«Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως του καπνίσει, με κάθε επινόηση του πνευματικού τσαρλατανισμού.

Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία, ψάχνουν για το καινούριο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. Κι εγώ, από τον κυβισμό κι ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς, με πάμπολλα παράξενα που μου πέρασαν από τον νου, και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν τόσο τα θαύμαζαν. Με το να τους
διασκεδάζω συνεχώς με όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει: πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο.

Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το θάρρος να με θεωρώ καλλιτέχνη, με την αρχαία έννοια της λέξης. Υπήρξαν μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Τζιόττο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. Εγώ είμαι μόνο ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που ικανοποίησε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του.

Είναι πικρή αυτή μου η εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ότι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής.»

Pablo Picasso, Περιοδικό The Arts, New York, Μάιος 1923

Καμιά εικοσπενταριά χρόνια αργότερα μάλιστα, λέγετε πως ακούστηκε να εξομολογείται στην παρέα του, βγαίνοντας από μια έκθεση ζωγραφικής:

- Αν ήξερα τι κακό θα προξενούσα στη Ζωγραφική, θα τα είχα πετάξει τα πινέλα μου!

Αλλά είχε πλέον ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, σε μια κοινωνία που διψούσε για ευκολία και απουσία νοήματος.

Να κι ένα δείγμα της δουλειάς του, πριν τον κυβισμό.

--------------------------------------------------------------------------------------

Κι εδώ τα αποτελέσματα της έρευνας:

1. Το περιοδικό The Art στη Νέα Υόρκη δε φαίνεται να υπάρχει.
2. To κείμενο είναι από μια "συνέντευξη" το '51 σε έναν Ιταλό τον Papini
3. Ο Παπινί την έβγαλε από το μυαλό του όπως έβγαλε και για τους Kafka, Freud και Stendhal. Τις έβαλε σε ένα βιβλίο.
4. Την παρήγγειλε το ΝΑΤΟ (!!! -σύμφωνα με τη Wikipedia) και την προώθησε ο Φράνκο για να σπιλώσει τον κομουνιστή*.
5. Το '62 ο Πικάσο ζήτησε από τον βιογράφο του να αποκαλύψει την ψευτιά.
6. Το Life, φαίνεται πως είχε δημοσιεύσει αυτή τη "συνέντευξη" τέλη του '68 και αρχές του '69 ζήτησε συγγνώμη.

Παραπλανημένοι και "παραπλανημένοι" υπήρχαν κι εδώ πάντως (Βήμα 1999: Μαρίνος).

Independent και Wikipedia για τον Papini. Κι εδώ στα Αγγλικά η "συνέντευξη" με μερικές ακόμη πληροφορίες για την προέλευσή της σε πιο κάτω πόστ.

*According to The Spectator, NATO allegedly encouraged Papini, in 1951, to publish a fake interview with Pablo Picasso,^[10] to dramatically undercut his pro-Communist image. In 1962, the artist asked his biographer Pierre Daix, to expose the fake interview, which he did in Les Lettres Françaises.